Günümüzün masalları kendimizi nasıl yok etmeye çalıştığımızı anlatır. Bu masalları her gün kendimize anlatmaktan da geri kalmayız.

‘Şeytan çocuk’, yetişkinler için kurguladığım masal evreninin figürlerinden biri... ‘Şeytan’ kelimesini iki anlamda yorumluyorum; Birincisi ‘boyun eğmeyen’, ikincisi ise ‘şeytanlaştırılan’. İlkinde aktiflik, ikincisinde ise pasifleştirme bulunuyor. İlkinde ‘bastırılanın direnmesi’, ikincisinde ise ‘şeyleştirilme’ ve ‘yeniden tanımlama’ görülüyor.

Çocuk, toplumsal sözleşmenin parçası, geleceğin bilgisine erişecek olandır. Şeytanlaştırıcı, nesneleştirici şiddet onların yitirilmesine neden olmaktadır. Çocuk silindikçe, deneyim, masumiyet ve bilme isteği de silinmektedir. Silinen her iz gibi çocuk da geri gelmek istemekte, ‘musallat imge’ olarak kültüre karışmak istemektedir. Her masal güzel sonuçlanmak zorunda değildir.

Çocuğa karşı şiddet her şiddet eylemi gibi kendiliğinden değildir. Kendi kendini yasallaştırma özelliğine sahiptir. Şiddete maruz kalan çocuk, hareketsiz, sabit, ketleyici ve sınırlandıran şekilde değerini kazanmaktadır. Bu seride koşmayan, yürümeyen, hareket etmeyen, poz veren anneler, babalar ve çocuklar, aile tiyatrosundaki yerlerini almış olarak gösterilmekte ve günümüz medyasının görsel dilindeki gibi yakınlaştırılmış bir uzaklaştırma, umursamaz bir sorumluluk duygusu uyandırmak istemektedir. Aile fotoğrafları, boyama kitapları, medya temsilleri ve masallar serinin görsel karakterini oluşturmaktadır. Anneler, babalar, dedeler, halalar, teyzeler, ormandaki hayaletler, büyük cin ve şeytan çocuk masalın karakterlerini oluştururken, “Şeytan Çocuk”, bastırılanın geri geldiğinde aldığı canavar kılığıyla çocuğu göstermektedir. Masal şimdilik bu şekilde son buluyor.

Engin ÜMER

Kısa Biyografi

1983 yılında Samsun doğumludur. Doktorasını Gazi Üniversitesi Güzel Sanatlar Enstitüsünde yapmıştır. “Şeytan Çocuk” dördüncü kişisel sergisidir. “Tekinsiz ve Temsil” isimli bir kitabı bulunmaktadır.  Ordu Üniversitesi GSF Resim Bölümünde akademisyen olarak çalışmakta ve sanatsal çalışmalarını sürdürmektedir.

Devil Child

Tales of today are narrating how we try to destroy ourselves. We are constantly reminding ourselves these stories.

‘Devil child’ is one of the figures that I myself have created for the dreamland for adults. I interpret the word ‘devil’ in two ways; first, ‘insubmissive’ and the second, ‘demonized’. We can conclude that there is ‘activeness in the first while there is ‘passiveness’ in the second. While there is ‘resistance against the ruler’ in the first, there is reification and redefinition in the second.

Child is a part of the social contract, the one who will access the knowledge of the future. Demonizing, objectifying violence causes their loss. As they are destroyed, experience, innocence, and eagerness for knowledge are destroyed as well. Child wants to be involved in the culture as a "haunting image". Not all fairy tales have to end well.

Violence against children, like all acts of violence, is not spontaneous. It has its own legalization. The child that is exposed to violence gains value in a motionless, stable, inhibiting and limiting way. In this exhibition, mothers, fathers and children who do not run, do not walk, do not move and only pose as taking their place in the family theater, in the visual language of today's media, wants to evoke a careless sense of responsibility. Family photographs, coloring books, media representations and fairy tales constitute the visual character of the exhibition. While mothers, fathers, grandfathers, aunts, forest ghosts, the great gin and the devil child are the characters of the fairy tale, the exhibition represents the child in disguise of monstrosity. The tale ends for now.

Engin ÜMER

Short Biography

He was born in Samsun, in 1983. He completed his doctorate at Gazi University Fine Arts Faculty. "Devil Child" is his fourth solo exhibition. He has a book named Tekinsiz ve Temsil. He is an academician at Ordu University, Fine Arts Faculty in the Department of Painting. He is conducting his artistic studies there.